Tam, Yarım, Çeyrek.

 





 

 

Sıcak bir Mart günüydü. Karşı apartmanın duvarlarından yansıyan güneş yüzüne vuruyordu. Belki bir umut karşısındaki pencerelere baktı. Bir aile, bir televizyon, bir neşe kaynağı aradı gözleri. Durgun ifadeyle dudaklarını kapatmış, fazla konuşmayan ama şarkı söylemekten keyif alan birisiydi. En azından eskiden… Aklına gelen ilk şey bu güzel havada neden herkes gibi dışarıda olmadığıydı. Sebebini sordu kendisine:

-          Neden evdeyim?

-          Ne yapacaksın ki dışarıda, diye bir cevap geldi kafasının içinden.

-          Tam olarak neden dışarıda olmadığımı merak ediyorum açıkçası.

-          Hiç kimsen yok.

-          Ne demek bu şimdi?

-          Şundan bahsediyorum, diyelim ki yürümeye çıktı. Kiminle yürüyeceksin.

-          Bir zamanlar yalnız başıma yürürdüm.

-          Evet, çocukken…

-          Şimdi de yürüyebilirim. Değil mi?

-          Hayır, yürümeyeceksin, dışarı çıkmak için hazırlanacaksın. Ama yine vazgeçip bilgisayarın başına geçeceksin.

-          Yeter, dedi.

 

Sohbeti sonlandırdı. Kapıya davrandı ama eli kapı tokmağa bir türlü gitmedi. Evde ne yapılır?

 

-          Eh, çay içilir. Sen hani dışarı çıkacaktın.

-          Yok, çıkamıyorum. Çay içeceğiz mecbur.

 

Biraz su kaynatıp demi çaydanlığın küçük olanına koydu, iki kaşık.

 

-          Neden iki?

-          Başkaları da gelir belki.

-          Gelmez.

-          Gelmez mi?

-          Gelmez tabii, bu zamana kadar kim geldi?

 

Neyse artık, koymuştu bir kere iki kaşık. Artık çayın demlenmesini bekledi. Kendi odasına koltuğuna geçti ve pencerelere bakmaya devam etti. Bir ara eli telefona gitti. Bildirim yoktu. Sevdiğinden ayrılalı 5 dakika olmuştu. 5 dakika, 45 gün, 2 yıl… Zaman geriye işlese keşke değil mi? Kaydettiği mesajlar hala duruyordu, sesli mesajları hala dinliyordu. Son mesajını gördü: “Aşkım ben taksiye bindim, inince arayacağım.” Bir daha göremedi yüzünü, tutamadı elini. Aylar oldu, unutulacak gibi değildi. Kendini yazılarına verdi. Başka hiçbir şey anlatamazdı yaşadıklarını başkalarına.

 

Çayın demlendiğini düşünerek oturduğu yerden kalktı. Önce yarım bardak doldurdu, demlenip demlenmediğini anlamak için. Rengini beğendi ve bu sefer bilgisayarın başına geçti. On altıyı çeyrek geçiyordu ve yazmaya başladı:

 

Sıcak bir Mart günüydü…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bakış Açısı - 2.Bölüm

Resim
  2. Bölüm - O.     Evden kopuk bir hayatı vardı. Kaç tane okul değiştirdiğini, kaç yurtta kaldığını, kaç il değiştirdiğini bilmiyordu. Dışarıdan görenler onu serseri olarak tanırdı. Şimdiye kadar yaşamış olduğu hayatında hep ailesi için çabalamıştı. Babasından uzaktı belki ama annesine çok saygı duyardı. Kadınların bir ailede sadece çalışan olarak değil bir neşe kaynağı olduğu düşüncesine kapılırdı annesini görünce. Ablasına ise her şeyi anlatırdı. Çoğu kez içine attıklarını kendi havuzunda öylece bekletirdi. Hiç ortaya çıkmayacak şekilde hep turşusunu kurardı. Kısa saçları, hayatı uzun değil de kısa yaşamayı sevdiğini anlatırdı. Küpe takmaz, bilekleri bileklik dolu olurdu. Okulunu çok severdi. Bir türlü bitmek bilmeyen okulda tatilin ipini çekerdi.   Yaz tatilinin ilk ayında eve dönen Şeyma, annesinin hastalığını öğrendi. Hüznünü her zamanki gibi içine attı. Ama bu kalbine kolay sığacak bir acı değildi. Hep annesinin yanında oldu. Desteğini, annesinin has...
Görüntüle

Pişmanlığın Tarifi (Tirat)

Resim
  Bu gece burada bir kişi ölecek ya sen ya da ben. Bu gece buradan bir ceset çıkacak belki soğuk belki de kızgın alevlerle, O gece olduğu gibi ya kederli ya da sevinçli ama şaibeli, Bu gece burada bir kişi olacak yaşayan ve var olan.   Bu gece burada bir kişi ölecek ya sen ya da ben. Ya sen silip beni gideceksin ya da ben unutup seni sahnede kalacağım. Yine her zamanki gibi beni oradan seyredeceksin, oturma sıralarının arasından kimsenin yüzünü fark etmediğim koltuklardan bana bakacaksın. Ama bana baktığını göremeyeceğim çünkü bakmak ile görmek arasındaki ince çizgiyi hala göremedim. Ben hala sahnede kalacağım da sen ne yapacaksın, ben söyleyeyim yine o koltukta oturacaksın; ilk önce yönetmenlik yaparsın sonra kimse senin bilmiş sözlerini dinlemeyince seyirci olarak kalacaksın. Bu gece buradan bir ceset çıkacak belki soğuk belki de kızgın alevlerle, sen bu terk etme konusunda yeni değilsin anladığım kadarıyla. Pek sakin, pek soğukkanlı davrandın belli. Ama soğukluğ...
Görüntüle

Bekleyiş

Resim
  Bekleyiş Dündendi razılığım, Yoncaları toparlamıştım. Gökyüzündeki sarılık gitmişken, dedim. Mehtabı selamlayayım.   Yoktu, habersizdim ondan. Hangi yıldıza sorayım? Açıkçası alınmıştım. Halbuki onu beklemiştim.
Görüntüle