Zühre'ye

Bakış Açısı   1.Bölüm    -  Sen.   - Ne yapıyorsun sen balkonda? - Korktum, niye bağırıyorsun? - Bağırmıyorum, o elindeki ne? - Ne varmış be elimde? - Sigara var. Hani içmiyordun, yalancı. - Çok içmiyorum ben. - Annem olsa çok kızardı. - Olsa kızardı, doğru. - Bugünleri de atlatacağız. Neyse evde oturacak yer yok. Şu an burada annemin olmasını çok isterdim. Sen de yardım et hadi. Bir ev dolusu misafir var. Babam ne zaman gelecek? - Cenazeyle ilgilenip gelir birazdan. İkindi olacak neredeyse. - Gelince babam görmesin o zaman paketi. Sakla bir yerlere. Üstünde de taşıma. - Abartma abla, bugün içmeyeceğim de ne zaman içeceğim? - Tamam, ne yaparsan yap. Şey, bir şey soracağım. Bu minderler nerede sen biliyor musun? - Abla ben evde mi duruyorum, nereden bileyim! Yatak odasına falan bak, diğer odaya bak. - Yatak odasında nerede olacak Şeyma? Yatağın altında mı? - Aslında iyi fikir değil. Bir bak istersen, bizimkilere hiç be...

Hasan, küçük yaşta annesini kaybetmişti. Hayat annesini genç yaşta kaybedenler için yarım başlamazdı. Onlar için her zaman hayat çeyrekti. Babasının oturacak bir evi dahi yoktu, köy yerinde bazı evlerde misafir kalıyorlardı. Bazen de köy misafir konaklarında hayatlarına devam ediyorlardı. Elde avuçta olmayınca hayat daha bir sert vuruyordu Hasanlara. Babası, Hasan ve kız kardeşi Ayşe sıkış tepiş bir evden bir eve hayatlarını sığdırmaya çalışıyorlardı. Köy yerinde hayal kurmak yoktu. Hayal kuran da torpaklarını nasıl çoğaltabilir, acaba traktör alabilir mi sorularına kendini kaptırırdı. Biri dile getirse bunları “Iıı, traktör mü?” diye dalga geçerlerdi. “At alabiliyin mi ki sen Erecep” diye kıs kıs gülerlerdi. Ara sokaklardaki kahvede köyün neşesi de yine yokluk olurdu. Hasan’ın babasının ilk eşinden bir abisi, annesinden ise kız kardeşi vardı. Abisi Bayram Ali, üvey anneye sahip olunca farklı bir köyde tek başına çobanlık yaparak geçimini sağlıyordu. Ara sıra komşu köyden kendi köy...