Hasan
Hasan, küçük yaşta annesini kaybetmişti. Hayat annesini genç yaşta kaybedenler için yarım başlamazdı. Onlar için her zaman hayat çeyrekti. Babasının oturacak bir evi dahi yoktu, köy yerinde bazı evlerde misafir kalıyorlardı. Bazen de köy misafir konaklarında hayatlarına devam ediyorlardı. Elde avuçta olmayınca hayat daha bir sert vuruyordu Hasanlara. Babası, Hasan ve kız kardeşi Ayşe sıkış tepiş bir evden bir eve hayatlarını sığdırmaya çalışıyorlardı. Köy yerinde hayal kurmak yoktu. Hayal kuran da torpaklarını nasıl çoğaltabilir, acaba traktör alabilir mi sorularına kendini kaptırırdı. Biri dile getirse bunları “Iıı, traktör mü?” diye dalga geçerlerdi. “At alabiliyin mi ki sen Erecep” diye kıs kıs gülerlerdi. Ara sokaklardaki kahvede köyün neşesi de yine yokluk olurdu. Hasan’ın babasının ilk eşinden bir abisi, annesinden ise kız kardeşi vardı. Abisi Bayram Ali, üvey anneye sahip olunca farklı bir köyde tek başına çobanlık yaparak geçimini sağlıyordu. Ara sıra komşu köyden kendi köy...