Zühre'ye

  3. Bölüm Ruffle; hayatın arabalarla, kaldırımlarda yürüyen insanların aynı yere gittiği, aynı zamanı gösteren saatler taktığı bir şehirde, hayatın böyle devam ettiği bir yerde ikamet ediyordu. Onun için zaman, sabah kalkılınca başlayan ve işten gelince biten bir kavramdı. Bu şehirde yaşam ise havanın aydınlanıp birkaç saate kararan ışıklarıydı. Bu hengamede işini özgüvenle yapan ancak duygularıyla fazla ilgilenmeyen bir adamdı. Bir gün filmleri aratmayan bir tanışmayla aşık oldu. Koridorda çarpışıp düşen aşklar… Yerlerden toplanan sevdalar… Ayağa kalkınca açan gökkuşağıları… Partnerinin adı neydi hatırlanmıyordu. Fazlaca bilinmiyordu aşkın öbür tarafı. Ruffle’ın kaç arkadaşı vardı ki anlatsın. Sadece seviyordu. Ama delice bir duyguyla resetlenmişti Ruffle. Onu tanıyan insanlar bile bu değişimi hissedebiliyorlardı. Artık yeni bir amacı vardı. Maaşının yükseldiğini duyan Ruffle bu sevinci en yakın dostu, aşkı, yoldaşıyla paylaşacaktı. Garip şehrin en güzel caddesinin bir yanı...

  2.Bölüm Charlotte’ın evinde tatlı bir heyecan vardı. Küçük Belly de bu heyecana ortak oluyordu. Charlotte kızını uzun zamandır bu kadar heyecanlı görmemişti. Hatta Belly, babasının bu akşam eve geleceğini duyar duymaz hazırlanmaya başlamıştı. Babasını bir gün görmek için tüm oyuncaklarını feda etmeye hazırdı. Bir yandan annesine yardım ediyor, bir yandan kendi hayal dünyasından fırlamış mutluluk şarkıları söylüyordu. Annesi şarkıyı bozmak istemese de seslendi: - Belly, masaya çatal ve kaşıkları da koyar mısın tatlım? Baban birazdan gelir. Belly’nin kalbindeki tek soru birden havaya karıştı: - Anneciğim, babam her akşam gelecek mi? Charlotte bir an için duraksadı. Kızına ne cevap vereceğini düşündü. Artık ona yalan söylemek istemiyordu. Yaşına istinaden kızının artık biraz büyüdüğünü fark etmişti önceden. Ama onun mutluluğunu bozmayacak bir haber vermek istedi: - Hayır canım. Ama her hafta sonu seni ziyarete gelecek, bunu sakın unutma. Tabi sen istedikten sonra Cuma günler...

  1. Bölüm “Yalanlar bizi nereye götürür, Hâkim Bey?” dedi, Charlotte. Tüm salon heyecanla kararını beklemekteydi, tek bir fısıltı dahi duyulmadı. Cuma gününün yorgunluğu herkesin yüzünden okunuyordu. Oturanların hareketleriyle gıcırdayan oturma sıraları bile ayak uydurdu bu sessizliğe. İzleyenler tarafından tahta parmaklıklar önünde kolayca ayırt edilemeyen kâtip, kürsünün önünde elleri hazır bekliyordu. Hâkim konuşunca hâkimin kelimelerini hızla yazacaktı. Hâkim, “Anlaşıldı” der gibi başını yarım santimlik de olsa aşağıya indirdi. Yardımcılarına dönerek kararını iletti. Mahkeme salonundaki herkes, yüksek sesi duyunca birden ayaklandı: “Karar!”. Avukat Hanımdan sonra son söz hakimindi: - Sanığın nefsi müdafaa hakkıyla ve hafifletilmiş sebepler göz önünde bulundurularak 1 yıl hapsine karar verilmiştir. Celse kapanmıştır, dedi. Konuklar, son söz bitince birbirine bakarak hafif de olsa sevinmişlerdi. Bu karar onlar için pekâlâ beklenir bir karardı. Avukat Hanım müvekkili Sam’...

Hasan, küçük yaşta annesini kaybetmişti. Hayat annesini genç yaşta kaybedenler için yarım başlamazdı. Onlar için her zaman hayat çeyrekti. Babasının oturacak bir evi dahi yoktu, köy yerinde bazı evlerde misafir kalıyorlardı. Bazen de köy misafir konaklarında hayatlarına devam ediyorlardı. Elde avuçta olmayınca hayat daha bir sert vuruyordu Hasanlara. Babası, Hasan ve kız kardeşi Ayşe sıkış tepiş bir evden bir eve hayatlarını sığdırmaya çalışıyorlardı. Köy yerinde hayal kurmak yoktu. Hayal kuran da torpaklarını nasıl çoğaltabilir, acaba traktör alabilir mi sorularına kendini kaptırırdı. Biri dile getirse bunları “Iıı, traktör mü?” diye dalga geçerlerdi. “At alabiliyin mi ki sen Erecep” diye kıs kıs gülerlerdi. Ara sokaklardaki kahvede köyün neşesi de yine yokluk olurdu. Hasan’ın babasının ilk eşinden bir abisi, annesinden ise kız kardeşi vardı. Abisi Bayram Ali, üvey anneye sahip olunca farklı bir köyde tek başına çobanlık yaparak geçimini sağlıyordu. Ara sıra komşu köyden kendi köy...